Vlaanderen heeft zich in ijltempo opgewerkt tot het PFAS-putje van Europa. Terwijl in Nederland geen enkele installatie PFAS mag verbranden wegens de gezondheidsrisico’s, verscheept het land zijn giftige reststromen probleemloos naar de Antwerpse haven.
10.04.2025 | Grondrecht
Er zijn landen die hun problemen oplossen. En er zijn landen die de problemen van andere landen verbranden. Letterlijk.
Vlaanderen heeft zich in ijltempo opgewerkt tot het PFAS-putje van Europa. Terwijl in Nederland geen enkele installatie PFAS mag verbranden wegens de gezondheidsrisico’s, verscheept het land zijn giftige reststromen probleemloos naar de Antwerpse haven. Daar wordt de troep vakkundig opgestookt in installaties van Indaver — een bedrijf dat ondertussen meer lijkt op een chemisch doolhof dan op een milieudienstverlener. In 2023 verbrandde Vlaanderen zo’n 500.000 kilo pure PFAS, waarvan twee derde geïmporteerd werd. We doen dat vlotjes, zonder verpinken, en vooral: zonder te weten wat er uit de schoorsteen komt.
Dat is geen hyperbool. In Vlaanderen wordt wel gemeten hoeveel PFAS er op de grond valt. En hoeveel in de lucht hangt. Maar wat exact uit de schoorsteen wordt geblazen? Dat weet niemand. Geen norm. Geen controle. Geen transparantie. Dat was nochtans een expliciete aanbeveling van de parlementaire onderzoekscommissie naar de PFAS-vervuiling in Zwijndrecht. Maar ja, aanbevelingen branden moeilijk.
De enige meetbare garantie op veilige verbranding is temperatuur. Volgens wetenschappelijke consensus moet PFAS vernietigd worden bij minimaal 1.200 graden. De Amerikaanse Defensie doet het zelfs bij 1.500. Indaver? Die haalt volgens eigen zeggen gemiddeld 1.050 graden aan het einde van het proces. En de vergunde temperatuur in Vlaanderen? Die ligt op… 900 graden. “Te laag”, zegt toxicoloog Jacob de Boer. “Tenzij je het goedkoop wilt houden.”
En daar zit de knoop. De Vlaamse overheid laat gevaarlijk afval toe op basis van economische logica, niet volksgezondheid. Ze vergunt eerst en onderzoekt pas achteraf. Ze vertrouwt op bedrijfsmetingen, bagatelliseert bezorgdheid als ‘nodeloze paniek’ en noemt het gebrek aan regelgeving een werk in uitvoering. Minister Jo Brouns stelt dat het tijd vraagt om tot een “rechtszekere en robuuste regeling” te komen. Tijd? Die hadden we vóór de eerste ton PFAS geïmporteerd werd. Niet nu.
Wat we wél zeker weten: PFAS is persistent, verspreidt zich razendsnel en breekt niet vanzelf af. Zelfs minieme restfracties na onvolledige verbranding kunnen zich ophopen in het milieu en uiteindelijk in ons lichaam terechtkomen. Daar verstoren ze onze hormonen, tasten ze ons immuunsysteem aan en verhogen ze de kans op kanker. En nee, dat is geen dramatisering, dat is wetenschappelijk vastgelegd.
De Vlaamse overheid kan dit niet meer afdoen als misverstand of overgangsmaatregel. Dit is structureel beleid. Een beleid dat Vlaanderen positioneert als draaischijf van chemische afvalstromen waar andere landen hun vingers niet aan willen branden. Met één doel: winst maximaliseren en hinder minimaliseren — ten koste van de volksgezondheid.
Het zou al een begin zijn als de minister stopt met z’n sussende praatjes over ‘capaciteit’ en ‘afname van import’. De vraag is niet hoeveel buitenlandse PFAS we nog willen verbranden. De vraag is waarom we dat ooit zijn beginnen doen zonder sluitende regels, zonder voldoende temperatuur, zonder schoorsteenmetingen. Waarom hebben we Vlaanderen opengesteld als goedkope achterpoort voor chemische rommel die elders verboden is?
Als er één plek is waar de wet van Murphy geen hypothetische bedenking maar beleidskompas lijkt te zijn, dan is het wel hier: alles wat fout kán gaan, wordt eerst toegestaan, dan genegeerd, en pas daarna in overweging genomen.
Intussen blijven de vlammen branden. In de oven van Europa.
BRON: https://www.hln.be/binnenland/vlaanderen-importeert-massaal-pure-pfas-uit-nederland-om-het-hier-te-verbranden-overheid-meet-niet-wat-er-uit-de-schoorsteen-komt~abbb49dc/
